Pies domowy (Canis familiaris lub Canis lupus familiaris) - drapieżny ssak z rodziny psowatych udomowiony przez człowieka potomek wilka szarego, jego współczesna forma stworzona została za pomocą doboru sztucznego.
Spis treści[ukryj]
1 Taksonomia
2 Budowa
3 Wiek psa
4 Pochodzenie
4.1 Udomowienie psa
5 Użytkowość
6 Ewolucja
7 Pies w kulturze
7.1 Psy na znaczkach pocztowych
8 Ciekawostki
9 Przypisy
10 Bibliografia
11 Zobacz też
//
Taksonomia [edytuj]
Karol Linneusz opisał naukowo psa w 1758 pod nazwą Canis familiaris Linnaeus, 1758. W tej samej pracy (Systema Naturae) Linneusz opisał wilka pod nazwą Canis lupus. Kiedy uzgodniono, że pies prawdopodobnie pochodzi od wilka nazwa systematyczna (naukowa) psa została zmieniona zgodnie z zasadami nomenklatury zoologicznej na Canis lupus f. familiaris - czyli forma domowa wilka, w skrócie C. l. familiaris. Ze względu na powszechność stosowania pierwszej nazwy jaką nadał psu Linneusz - Canis familiaris, w 2003 r. Międzynarodowa Komisja Nomenklatury Zoologicznej dopuściła stosowanie obydwu nazw jako poprawnych nazw naukowych[1]. Zarówno Canis familiaris, jak i Canis lupus familiaris są poprawnymi nazwami systematycznymi psa domowego. W przypadku tej drugiej nazwy należy pamiętać, że w drodze wyjątku nie jest to trynominalna nazwa podgatunku lecz uproszczony zapis nazwy formy udomowionej Canis lupus f. familiaris. Pies domowy nie jest podgatunkiem wilka.
Budowa [edytuj]
Wysokość w kłębie waha się od ok. 25 cm do nawet ok. 1 metra.
Masa ciała psów występuje w granicach od 1 kg do ok. 90 kg.
Głowa: może mieć kształt okrągły, wydłużony lub kwadratowy.
Uszy: w zależności od rasy mogą być obwisłe, długie, stojące, krótkie, łamane
Ogon: może być długi, krótki, z chorągwią lub zakręcony, noszony na grzbiecie.
Umaszczenie:
jednobarwne: czarne, kremowe, białe , czerwone, niebieskoszare, złoty, rude, żółte czy brązowe.
wielobarwne: dwubarwne (black and tan), trójbarwne, nakrapiane, łaciate, dereszowate, pręgowane, podpalane.
Szata: krótka, długa, szorstka, z podszerstkiem lub bez. Występują także psy zupełnie nieowłosione.
Czaszka psa
Budowa anatomiczna psa1. stop 2. kufa 3. podgardle 4. bark 5. przedramię 6. przednia stopa i nadgarstek 7. lędźwie 8. udo 9. pięta 10. tylne stopy 11. kłąb 12. kolano 13. łapy 14. ogon
Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.
Wiek psa [edytuj]
Określenia wieku u psa m.in. dokonuje się po oględzinach stanu uzębienia oraz ilości siwych włosów na głowie. U psów w okresie ok. 7 lat są widoczne starcia na kłach oraz siekaczach, w wieku 10 - 12 lat następuje wypadanie zębów.
Według Kazimierza Ściesińskiego zestawienie porównawcze wieku psa w stosunku do człowieka przedstawia się następująco:
pies
człowiek
6 m-cy
10 lat
10 m-cy
14 lat
12 m-cy
15 lat
18 m-cy
20 lat
2 lata
24 lata
3 lata
28 lat
4 lata
32 lata
5 lat
36 lat
6 lat
40 lat
7 lat
44 lata
8 lat
48 lat
9 lat
52 lata
10 lat
56 lat
11 lat
60 lat
12 lat
64 lata
13 lat
68 lat
14 lat
72 lata
15 lat
76 lat
Niemiecki uczony H.G. Niemandem podaje bardziej ogólne porównanie wieku psa z człowiekiem. Pierwszy rok życia psa w przełożeniu na życie człowieka to 14 lat. Drugi rok życia psa to 7 lat życia człowieka - czyli 2 letni pies to odpowiednik wiekowo 21 latka , a każdy następny rok życia psa stanowi 5 lat życia człowieka[2].
Pochodzenie [edytuj]
Istnieje kilka teorii na temat pochodzenia psa domowego. Podpierając się badaniami z dziedziny genetyki, badacze najczęściej potwierdzają teorię pochodzenia psa domowego od wilka. Według Hansa Räbera, argumentami potwierdzającymi tą teorię także są:
podobieństwa w kształcie powierzchni czwartych zębów przedtrzonowych
ciężar mózgu psa jest najbardziej zbliżony do ciężaru i objętości mózgu wilka (u psa jest on mniejszy o ok. 30%) (u szakala różnice były większe). Związane jest to z faktem skrócenia się u psa trzewioczaszki w stosunku do mózgoczaszki.
badania krwi, wykazujące w budowie białek określonej grupy największe podobieństwa do krwi wilka
badania etologiczne potwierdziły zbieżność zachowań społecznych wśród watah wilków i sfor psów.
Do kilku pozostałych teorii można zaliczyć tę do której przychylał się m. in. Karol Darwin. Sądził on że swój udział w powstaniu psa domowego mają kojoty i szakale, zwłaszcza na terenach ich naturalnego występowania (Ameryka Północna i Azja Mniejsza).
Istniała także hipoteza mówiąca o istnieniu wymarłego już, wspólnego praprzodka psa domowego, zbliżonego do psów dingo, czy psów pariasów.
Najstarszymi zapisami świadczącymi o współistnieniu psa i człowieka są informacje pochodzące z okresu kultury Sumeryjskiej. [3]
Tesem to egipska rasa psa, uważanego za przodka wszystkich chartów.
Pies z Borneo ma cechy psów ras pierwotnych, takich jak Basenji
Udomowienie psa [edytuj]
Pies nierasowy. W latach 50. prowadzone badania w Stanach Zjednoczonych oraz Szwajcarii potwierdziły, że z całej populacji psów występujących w tych krajach tylko 25% stanowią psy rasowe, pozostała część to w różnej proporcji mieszańce [4]
Początki udomowienia psa szacuje się na ok. 17-12 tys. lat[5], był on używany przez myśliwych z Syberii, pojawia się też w Palestynie oraz w Iraku.
Do najstarszych ośrodków udomowienia psa zaliczyć można obszary Europy, gdzie znaleziono kopalne kości tego zwierzęcia, czyli rejony Danii, Niemiec i Anglii, a także odkrycia z okolic Izraela, Iranu, Japonii, czy Turcji. Odkryto także, że na terenach Idaho, w Stanach Zjednoczonych 10 000 lat temu także żył przedstawiciel psa domowego.
Althaus wyróżnił cztery fazy w procesie domestykacji psa:
faza symbiozy, w której zarówno wilk (odpadki żywieniowe) jak i człowiek (czujność wilka ostrzegająca przed zbliżającym się niebezpieczeństwem) czerpią korzyści z współistnienia.
faza zacieśnienia więzów z człowiekiem, stopniowe blokowanie dostępu do zwierząt dziko żyjących.
faza świadomej selekcji hodowlanej na potrzeby człowieka.
faza hodowli psa ze względu na jego eksterier.
Kości wilka odnaleziono u boku szczątków ludzkich tak starych jak człowiek z Boxgrove w Surrey, datowanych na 400 tysięcy lat p.n.e. Czaszki wilków wyłowione z zatopionego obozu nomadów, którzy przeszli z Syberii na Alaskę, są niemal takie same, jak czaszki ich przodków z Boxgrove. Ich szczęki były mniej wysunięte do przodu, a zęby bardziej stłoczone, ale z wyglądu były to nadal czaszki dzikich zwierząt.
Mniej więcej w tym samym czasie myśliwi zaczęli chętniej używać strzał niż włóczni. Wilki – już prawie psy - stały się bardziej użyteczne (np. do przynoszenia upolowanej zdobyczy) i zaczęły się cieszyć ludzką "przyjaźnią", jako zwierzę użytkowe. Darwin napisał kiedyś, że w czasach głodu ludność Ziemi Ognistej prędzej zjadłaby własne stare kobiety, niż swe psy.[potrzebne źródło] W Ein Mallah w Izraelu, w grobie "pierwszych farmerów", znaleziono szkielet szczeniaka pochowanego obok dziecka. Dzikie zwierzęta stały się członkami rodziny. Wkrótce ich pysk uległ skróceniu, zęby zmalały, oczy powiększyły się i stały okrągłe.
Pozostałością po tamtym prymitywnym zwierzęciu jest śpiewający pies z Nowej Gwinei oraz dingo. Dingo nie zmienił się wiele od tamtych czasów, ale od tego czasu psy rozprzestrzeniały się po całym prawie świecie (z wyjątkiem Afryki, która była od nich wolna aż do ery żelaza) równie szybko jak ludzie.
Spartańczycy poświęcili psy bogu wojny. W symbolice chrześcijańskiej pies symbolizuje wierność i czujność[potrzebne źródło].
Użytkowość [edytuj]
Psy ze względu na funkcje jakie pełnią dla człowieka, zostały podzielone na typy, bądź grupy związane z użytkowością. Wykorzystywane są jako:
psy myśliwskie
tropowce (Bloodhound)
legawce (Pudelpointer)
płochacze (płochacz niemiecki)
posokowce (Posokowiec bawarski)
gończe (Gończy Hamiltona)
norowce (jamnik)
psy aportujące (Curly Coated Retriever)
psy ratownicze (Nowofundland)
psy pasterskie (Anatolian)
psy zaganiające (Bouvier des Flandres)
psy stróżujące (Mastif tybetański)
psy stróżująco - obronne (Doberman)
psy służbowe wykorzystywane na potrzeby wojska (Czarny terier), policji (Owczarek niemiecki), służb celnych (chodsky pes)
psy zaprzęgowe (Siberian Husky)
psy wyścigowe (Greyhound)
psy reprezentacyjne (Pudel miniaturowy)
psy hodowane w celach konsumpcyjnych (nagi pies meksykański)
psy wiejskie (Hovawart)
psy hodowane w celach kynoterapii (Labrador Retriever)
Ewolucja [edytuj]
Psy pochodzą prawdopodobnie z jednego obszaru Ziemi, Azji Wschodniej, gdzie wydzieliły się z gatunku wilka. Rozprzestrzeniły się potem po całej planecie, konkurując z miejscowymi populacjami wilków. Świadczy o tym ich mniejsza różnorodność w miarę geograficznego oddalenia od Azji Wschodniej. Po udomowieniu psa przez człowieka nastąpiła mutacja w jednym z genów (został on ostatnio zidentyfikowany), w wyniku której powstały rasy małych psów. Musiały być one atrakcyjne dla człowieka, który starał się utrzymywać populację niewielkich psów, pomimo ich mniejszej użyteczności w polowaniu i gorszego przystosowania do życia w prehistorycznych warunkach. W tej chwili ze wszystkich gatunków ssaków psy wykazują największą różnorodność.
Pies w kulturze [edytuj]
Psy na znaczkach pocztowych [edytuj]
Pies w filatelistyce pojawił się obok pierwszego znaczka pocztowego w Anglii w 1840 roku pod postacią jaką dziś nazwalibyśmy całostką pocztową czyli tzw.koperty Mulread'ego [6].
Od tego czasu pies często gościł na znaczku pocztowym jako serie lub pojedyncze egzemplarze, przedstawiające poszczególne rasy lub jako motyw w sztuce. Często jest elementem kasownika okolicznościowego zarówno z okazji wystaw psów rasowych jak też różnego typu imprez np. wyścigów na Alasce czy uczczenia rocznicy stulecia Kanadyjskiego Zarządu Hodowców Psów [7]. Pies jest znakiem zodiakalnym chińskim Kalendarzu Księżycowym co w 1994 i 2006 roku skrzętnie wykorzystały poczty świata.
Pies na znaczku pocztowym corocznie jest emitowany w kilkunastu krajach. Kasowników również nie brakuje, prym wiodą Stany Zjednoczone, Niemcy i Francja. Polska emitowała serie z psami w następujących latach: 1963 (w tym znaczek na którym znajduje się błąd pisowni[8] 1969, 1989, 2002 [9] i 2006. Pierwszy polski znaczek z psem ukazał się w 1938 roku z okazji V Ogólnopolskiej Wystawy Filatelistycznej w Warszawie.
Pies domowy rasy Cane Corso
Systematyka
Domena
eukarioty
Królestwo
zwierzęta
Gromada
ssaki
Podgromada
ssaki żyworodne
Szczep
łożyskowce
Rząd
drapieżne
Rodzina
psowate
Gatunek
pies domowy
Nazwa systematyczna
Canis lupus familiarissyn. Canis familiaris
Linneusz, 1758
Systematyka Wikispecies
Ilustracje w Wikimedia Commons
Zobacz hasło pies w Wikisłowniku
Ciekawostki [edytuj]
Bar dla psów przy zajeździe obok pałacu Rosendals w dzielnicy Sztokholmu Djurgården.
Współczesne psy też muszą pracować. Zakopane
Spis treści[ukryj]
1 Taksonomia
2 Budowa
3 Wiek psa
4 Pochodzenie
4.1 Udomowienie psa
5 Użytkowość
6 Ewolucja
7 Pies w kulturze
7.1 Psy na znaczkach pocztowych
8 Ciekawostki
9 Przypisy
10 Bibliografia
11 Zobacz też
//
Taksonomia [edytuj]
Karol Linneusz opisał naukowo psa w 1758 pod nazwą Canis familiaris Linnaeus, 1758. W tej samej pracy (Systema Naturae) Linneusz opisał wilka pod nazwą Canis lupus. Kiedy uzgodniono, że pies prawdopodobnie pochodzi od wilka nazwa systematyczna (naukowa) psa została zmieniona zgodnie z zasadami nomenklatury zoologicznej na Canis lupus f. familiaris - czyli forma domowa wilka, w skrócie C. l. familiaris. Ze względu na powszechność stosowania pierwszej nazwy jaką nadał psu Linneusz - Canis familiaris, w 2003 r. Międzynarodowa Komisja Nomenklatury Zoologicznej dopuściła stosowanie obydwu nazw jako poprawnych nazw naukowych[1]. Zarówno Canis familiaris, jak i Canis lupus familiaris są poprawnymi nazwami systematycznymi psa domowego. W przypadku tej drugiej nazwy należy pamiętać, że w drodze wyjątku nie jest to trynominalna nazwa podgatunku lecz uproszczony zapis nazwy formy udomowionej Canis lupus f. familiaris. Pies domowy nie jest podgatunkiem wilka.
Budowa [edytuj]
Wysokość w kłębie waha się od ok. 25 cm do nawet ok. 1 metra.
Masa ciała psów występuje w granicach od 1 kg do ok. 90 kg.
Głowa: może mieć kształt okrągły, wydłużony lub kwadratowy.
Uszy: w zależności od rasy mogą być obwisłe, długie, stojące, krótkie, łamane
Ogon: może być długi, krótki, z chorągwią lub zakręcony, noszony na grzbiecie.
Umaszczenie:
jednobarwne: czarne, kremowe, białe , czerwone, niebieskoszare, złoty, rude, żółte czy brązowe.
wielobarwne: dwubarwne (black and tan), trójbarwne, nakrapiane, łaciate, dereszowate, pręgowane, podpalane.
Szata: krótka, długa, szorstka, z podszerstkiem lub bez. Występują także psy zupełnie nieowłosione.
Czaszka psa
Budowa anatomiczna psa1. stop 2. kufa 3. podgardle 4. bark 5. przedramię 6. przednia stopa i nadgarstek 7. lędźwie 8. udo 9. pięta 10. tylne stopy 11. kłąb 12. kolano 13. łapy 14. ogon
Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.
Wiek psa [edytuj]
Określenia wieku u psa m.in. dokonuje się po oględzinach stanu uzębienia oraz ilości siwych włosów na głowie. U psów w okresie ok. 7 lat są widoczne starcia na kłach oraz siekaczach, w wieku 10 - 12 lat następuje wypadanie zębów.
Według Kazimierza Ściesińskiego zestawienie porównawcze wieku psa w stosunku do człowieka przedstawia się następująco:
pies
człowiek
6 m-cy
10 lat
10 m-cy
14 lat
12 m-cy
15 lat
18 m-cy
20 lat
2 lata
24 lata
3 lata
28 lat
4 lata
32 lata
5 lat
36 lat
6 lat
40 lat
7 lat
44 lata
8 lat
48 lat
9 lat
52 lata
10 lat
56 lat
11 lat
60 lat
12 lat
64 lata
13 lat
68 lat
14 lat
72 lata
15 lat
76 lat
Niemiecki uczony H.G. Niemandem podaje bardziej ogólne porównanie wieku psa z człowiekiem. Pierwszy rok życia psa w przełożeniu na życie człowieka to 14 lat. Drugi rok życia psa to 7 lat życia człowieka - czyli 2 letni pies to odpowiednik wiekowo 21 latka , a każdy następny rok życia psa stanowi 5 lat życia człowieka[2].
Pochodzenie [edytuj]
Istnieje kilka teorii na temat pochodzenia psa domowego. Podpierając się badaniami z dziedziny genetyki, badacze najczęściej potwierdzają teorię pochodzenia psa domowego od wilka. Według Hansa Räbera, argumentami potwierdzającymi tą teorię także są:
podobieństwa w kształcie powierzchni czwartych zębów przedtrzonowych
ciężar mózgu psa jest najbardziej zbliżony do ciężaru i objętości mózgu wilka (u psa jest on mniejszy o ok. 30%) (u szakala różnice były większe). Związane jest to z faktem skrócenia się u psa trzewioczaszki w stosunku do mózgoczaszki.
badania krwi, wykazujące w budowie białek określonej grupy największe podobieństwa do krwi wilka
badania etologiczne potwierdziły zbieżność zachowań społecznych wśród watah wilków i sfor psów.
Do kilku pozostałych teorii można zaliczyć tę do której przychylał się m. in. Karol Darwin. Sądził on że swój udział w powstaniu psa domowego mają kojoty i szakale, zwłaszcza na terenach ich naturalnego występowania (Ameryka Północna i Azja Mniejsza).
Istniała także hipoteza mówiąca o istnieniu wymarłego już, wspólnego praprzodka psa domowego, zbliżonego do psów dingo, czy psów pariasów.
Najstarszymi zapisami świadczącymi o współistnieniu psa i człowieka są informacje pochodzące z okresu kultury Sumeryjskiej. [3]
Tesem to egipska rasa psa, uważanego za przodka wszystkich chartów.
Pies z Borneo ma cechy psów ras pierwotnych, takich jak Basenji
Udomowienie psa [edytuj]
Pies nierasowy. W latach 50. prowadzone badania w Stanach Zjednoczonych oraz Szwajcarii potwierdziły, że z całej populacji psów występujących w tych krajach tylko 25% stanowią psy rasowe, pozostała część to w różnej proporcji mieszańce [4]
Początki udomowienia psa szacuje się na ok. 17-12 tys. lat[5], był on używany przez myśliwych z Syberii, pojawia się też w Palestynie oraz w Iraku.
Do najstarszych ośrodków udomowienia psa zaliczyć można obszary Europy, gdzie znaleziono kopalne kości tego zwierzęcia, czyli rejony Danii, Niemiec i Anglii, a także odkrycia z okolic Izraela, Iranu, Japonii, czy Turcji. Odkryto także, że na terenach Idaho, w Stanach Zjednoczonych 10 000 lat temu także żył przedstawiciel psa domowego.
Althaus wyróżnił cztery fazy w procesie domestykacji psa:
faza symbiozy, w której zarówno wilk (odpadki żywieniowe) jak i człowiek (czujność wilka ostrzegająca przed zbliżającym się niebezpieczeństwem) czerpią korzyści z współistnienia.
faza zacieśnienia więzów z człowiekiem, stopniowe blokowanie dostępu do zwierząt dziko żyjących.
faza świadomej selekcji hodowlanej na potrzeby człowieka.
faza hodowli psa ze względu na jego eksterier.
Kości wilka odnaleziono u boku szczątków ludzkich tak starych jak człowiek z Boxgrove w Surrey, datowanych na 400 tysięcy lat p.n.e. Czaszki wilków wyłowione z zatopionego obozu nomadów, którzy przeszli z Syberii na Alaskę, są niemal takie same, jak czaszki ich przodków z Boxgrove. Ich szczęki były mniej wysunięte do przodu, a zęby bardziej stłoczone, ale z wyglądu były to nadal czaszki dzikich zwierząt.
Mniej więcej w tym samym czasie myśliwi zaczęli chętniej używać strzał niż włóczni. Wilki – już prawie psy - stały się bardziej użyteczne (np. do przynoszenia upolowanej zdobyczy) i zaczęły się cieszyć ludzką "przyjaźnią", jako zwierzę użytkowe. Darwin napisał kiedyś, że w czasach głodu ludność Ziemi Ognistej prędzej zjadłaby własne stare kobiety, niż swe psy.[potrzebne źródło] W Ein Mallah w Izraelu, w grobie "pierwszych farmerów", znaleziono szkielet szczeniaka pochowanego obok dziecka. Dzikie zwierzęta stały się członkami rodziny. Wkrótce ich pysk uległ skróceniu, zęby zmalały, oczy powiększyły się i stały okrągłe.
Pozostałością po tamtym prymitywnym zwierzęciu jest śpiewający pies z Nowej Gwinei oraz dingo. Dingo nie zmienił się wiele od tamtych czasów, ale od tego czasu psy rozprzestrzeniały się po całym prawie świecie (z wyjątkiem Afryki, która była od nich wolna aż do ery żelaza) równie szybko jak ludzie.
Spartańczycy poświęcili psy bogu wojny. W symbolice chrześcijańskiej pies symbolizuje wierność i czujność[potrzebne źródło].
Użytkowość [edytuj]
Psy ze względu na funkcje jakie pełnią dla człowieka, zostały podzielone na typy, bądź grupy związane z użytkowością. Wykorzystywane są jako:
psy myśliwskie
tropowce (Bloodhound)
legawce (Pudelpointer)
płochacze (płochacz niemiecki)
posokowce (Posokowiec bawarski)
gończe (Gończy Hamiltona)
norowce (jamnik)
psy aportujące (Curly Coated Retriever)
psy ratownicze (Nowofundland)
psy pasterskie (Anatolian)
psy zaganiające (Bouvier des Flandres)
psy stróżujące (Mastif tybetański)
psy stróżująco - obronne (Doberman)
psy służbowe wykorzystywane na potrzeby wojska (Czarny terier), policji (Owczarek niemiecki), służb celnych (chodsky pes)
psy zaprzęgowe (Siberian Husky)
psy wyścigowe (Greyhound)
psy reprezentacyjne (Pudel miniaturowy)
psy hodowane w celach konsumpcyjnych (nagi pies meksykański)
psy wiejskie (Hovawart)
psy hodowane w celach kynoterapii (Labrador Retriever)
Ewolucja [edytuj]
Psy pochodzą prawdopodobnie z jednego obszaru Ziemi, Azji Wschodniej, gdzie wydzieliły się z gatunku wilka. Rozprzestrzeniły się potem po całej planecie, konkurując z miejscowymi populacjami wilków. Świadczy o tym ich mniejsza różnorodność w miarę geograficznego oddalenia od Azji Wschodniej. Po udomowieniu psa przez człowieka nastąpiła mutacja w jednym z genów (został on ostatnio zidentyfikowany), w wyniku której powstały rasy małych psów. Musiały być one atrakcyjne dla człowieka, który starał się utrzymywać populację niewielkich psów, pomimo ich mniejszej użyteczności w polowaniu i gorszego przystosowania do życia w prehistorycznych warunkach. W tej chwili ze wszystkich gatunków ssaków psy wykazują największą różnorodność.
Pies w kulturze [edytuj]
Psy na znaczkach pocztowych [edytuj]
Pies w filatelistyce pojawił się obok pierwszego znaczka pocztowego w Anglii w 1840 roku pod postacią jaką dziś nazwalibyśmy całostką pocztową czyli tzw.koperty Mulread'ego [6].
Od tego czasu pies często gościł na znaczku pocztowym jako serie lub pojedyncze egzemplarze, przedstawiające poszczególne rasy lub jako motyw w sztuce. Często jest elementem kasownika okolicznościowego zarówno z okazji wystaw psów rasowych jak też różnego typu imprez np. wyścigów na Alasce czy uczczenia rocznicy stulecia Kanadyjskiego Zarządu Hodowców Psów [7]. Pies jest znakiem zodiakalnym chińskim Kalendarzu Księżycowym co w 1994 i 2006 roku skrzętnie wykorzystały poczty świata.
Pies na znaczku pocztowym corocznie jest emitowany w kilkunastu krajach. Kasowników również nie brakuje, prym wiodą Stany Zjednoczone, Niemcy i Francja. Polska emitowała serie z psami w następujących latach: 1963 (w tym znaczek na którym znajduje się błąd pisowni[8] 1969, 1989, 2002 [9] i 2006. Pierwszy polski znaczek z psem ukazał się w 1938 roku z okazji V Ogólnopolskiej Wystawy Filatelistycznej w Warszawie.
Pies domowy rasy Cane Corso
Systematyka
Domena
eukarioty
Królestwo
zwierzęta
Gromada
ssaki
Podgromada
ssaki żyworodne
Szczep
łożyskowce
Rząd
drapieżne
Rodzina
psowate
Gatunek
pies domowy
Nazwa systematyczna
Canis lupus familiarissyn. Canis familiaris
Linneusz, 1758
Systematyka Wikispecies
Ilustracje w Wikimedia Commons
Zobacz hasło pies w Wikisłowniku
Ciekawostki [edytuj]
Bar dla psów przy zajeździe obok pałacu Rosendals w dzielnicy Sztokholmu Djurgården.
Współczesne psy też muszą pracować. Zakopane
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz